۱۹۶۹- رگنار فریش(Ragnar Frisch) و جان تینبرگن(Jan Tinbergen)
برای توسعه و کاربرد مدلهای پویا برای تجزیه و تحلیل فرایندهای اقتصادی.
۱۹۷۰- پل ساموئلسن(Paul Samuelson)
برای کار علمی او در جهت توسعه نظریه اقتصاد ایستا و پویا وکمک موثر او در افزایش سطح تجزیه و تحلیل در علم اقتصاد.
۱۹۷۱- سایمون کوزنتس(Simon Kuznets)
برای تفسیر تجربی او از رشد اقتصادی که به بینش جدید و عمیق تر نسبت به ساختارهای اقتصادی و اجتماعی و روند توسعه منجر شده است.
۱۹۷۲- جان هیکس(John Hicks) و کنث ارو(Kenneth Arrow)
برای کمک های پیشگامانه به نظریه تعادل عمومی اقتصاد و نظریه رفاه.
۱۹۷۳- واسیلی لئونتیف(Wassily Leontief)
برای توسعه روشهای داده-ستانده و کاربرد آنها در حل مشکلات مهم اقتصادی.
۱۹۷۴- گانر مایدل(Gunnar Myrdal) و فردریک آگست وان هایک(Friedrich August von Hayek)
برای کار پیشگامانه آنها در نظریه پول و نوسانات اقتصادی و برای تجزیه و تحلیل موثر آنها در مورد وابستگی متقابل پدیده های اقتصادی، اجتماعی و نهادی.
۱۹۷۵- لئونید وایتالیویچ کانتورویچ(Leonid Vitaliyevich Kantorovich) و تیالینگ کوپمنز(Tjalling Koopmans)
برای کمک آنها به نظریه تخصیص بهینه منابع.
۱۹۷۶- میلتون فریدمن(Milton Friedman)
برای دستاوردهای او در تجزیه و تحلیل مصرف، تاریخچه و نظریه پولی و برای نشان دادن پیچیدگی سیاستهای ثبات.
۱۹۷۷- برتیل اولین(Bertil Ohlin) و جیمز مید(James Meade)
برای کمک پیشگامانه آنها به نظریه تجارت بین المللی و حرکت بین المللی سرمایه.
۱۹۷۸- هربرت سایمون(Herbert Simon)
برای تحقیقات پیشگامانه او در مورد فرآیند تصمیم سازی در سازمان های اقتصادی.
۱۹۷۹- تئودور شولتز(Theodore Schultz) و سیر آرتور لویس(Sir Arthur Lewis)
برای تحقیقات پیشگامانه آنها در مورد توسعه اقتصادی با توجه ویژه به مشکلات کشورهای در حال توسعه.
۱۹۸۰- لارنس کلاین(Lawrence Klein)
برای ایجاد مدلهای اقتصادسنجی و کاربرد آن در تحلیل نوسانات اقتصادی و سیاست های اقتصادی.
۱۹۸۱- جیمز توبین(James Tobin)
برای تجزیه و تحلیل بازارهای مالی و روابط آنها با تصمیمات هزینه، اشتغال، تولید و قیمت ها.
۱۹۸۲- جرج استیگلر(George Stigler)
برای مطالعات او در مورد ساختارهای صنعتی، عملکرد بازارها و علل و اثرات مقررات عمومی.
۱۹۸۳- جرارد دبرو(Gerard Debreu)
برای ترکیب روشهای تجزیه و تحلیل جدید با نظریات اقتصادی و همچنین برای اصلاحات دقیق او در مورد نظریه تعادل عمومی.
۱۹۸۴- ریچارد استون(Richard Stone)
برای کمک بنیادین به توسعه سیستم های حسابهای ملی و بنابراین بهبود فراوان پایه های تجزیه و تحلیل اقتصاد تجربی.
۱۹۸۵- فرانکو مودیگلیانی(Franco Modigliani)
برای تجزیه و تحلیل پیشگامانه او از پس انداز و بازارهای مالی.
۱۹۸۶- جیمز بوکانان(James Buchanan)
برای توسعه پایه های قراردادی و قانونی نظریه تصمیم سازی اقتصادی و سیاسی.
۱۹۸۷- رابرت سولو(Robert Solow)
برای کمک به نظریه رشد اقتصادی.
۱۹۸۸- موریس الایس(Maurice Allais)
برای کمک پیشگامانه به نظریه بازارها و استفاده کارآمد از منابع.
۱۹۸۹- تریگو هاولمو(Trygve Haavelmo)
برای تصریح او در مورد پایه های نظری اقتصادسنجی و تجزیه و تحلیل او از ساختارهای اقتصادی همزمان.
۱۹۹۰- هری مارکویتز(Harry Markowitz) و مرتون میلر(Merton Miller) و ویلیام شارپ(William Sharpe)
برای نوع آوری در اقتصاد مالی.
۱۹۹۱- رونالد کوژ(Ronald Coase)
برای کشف و توضیح اهمیت هزینه مبادله و حقوق مالکیت برای ساختار نهادی و عملکرد اقتصاد.
۱۹۹۲- گری بکر(Gary Becker)
برای گسترش دامنه تحلیلهای اقتصاد خرد به طیف وسیعی از رفتار و تعامل انسانی، از جمله رفتار غیر بازاری.
۱۹۹۳- رابرت فوگل(Robert Fogel) و داگلاس نورث(Douglass North)
برای تحقیقات جدید در تاریخ اقتصاد با استفاده از نظریه های اقتصادی و روشهای کمی، برای توضیح تغییرات اقتصادی و نهادی.
۱۹۹۴- جان هارسانی(John Harsanyi) و جان نش(John Nash) و رینهارد سلتن(Reinhard Selten)
برای تجزیه و تحلیل تعادل در نظریه بازیهای تعاون ناپذیر.
۱۹۹۵- رابرت لوکاس(Robert Lucas)
برای توسعه و کاربرد فرضیه انتظارات عقلایی به طوری که تحلیلهای اقتصاد کلان را تغییر دادند و درک ما را از سیاستهای اقتصادی عمیق تر نمودند.
۱۹۹۶- جیمز مرلیز(James Mirrlees) و ویلیام ویکری(William Vickrey)
برای کمک بنیادین به نظریه اقتصادی انگیزه ها تحت اطلاعات نامتقارن.
۱۹۹۷- رابرت مرتون(Robert Merton) و میرون اسکولز(Myron Scholes)
برای روش جدید برای تعیین ارزش مشتقات.
۱۹۹۸- آمارتیا سن(Amartya Sen)
برای کمک به اقتصاد رفاه.
۱۹۹۹- رابرت ماندل(Robert Mundell)
برای تجزیه و تحلیل سیاستهای پولی و مالی تحت رژیم های مختلف ارزی و تجزیه و تحلیل نقاط بهینگی واحد پول.
۲۰۰۰- جیمز هکمن(James Heckman) و دانیل مکفادن(Daniel McFadden)
جیمز هکمن برای توسعه تئوری و روشهای تجزیه و تحلیل نمونه های انتخابی.
و دانیل مکفادن برای توسعه تئوری و روشهای تجزیه و تحلیل انتخاب گسسته.
۲۰۰۱- جرج آکرلوف(George Akerlof) و مایکل اسپنس(Michael Spence) و جوزف استیگلیتز(Joseph Stiglitz)
برای تجزیه و تحلیل بازارها با اطلاعات نامتقارن.
۲۰۰۲- دانیل کاهنمان(Daniel Kahneman) و ورنون اسمیث(Vernon Smith)
دانیل کاهنمان برای وارد کردن بینشهای تحقیقات روانشناسی به علم اقتصاد و به ویژه در مورد قضاوت و تصمیم گیری در شرایط عدم اطمینان.
ورنون اسمیث برای بکارگیری آزمون های آزمایشگاهی به عنوان ابزار در تجزیه و تحلیل اقتصاد تجربی، به ویژه در مطالعه مکانیسم های بازار جایگزین.
۲۰۰۳- رابرت انگل (Robert Engle)
برای روشهای تجزیه و تحلیل سری های زمانی اقتصادی با نوسانات متغیر زمانی (ARCH).
۲۰۰۴- فین کیدلند(Finn Kydland) و ادوارد پریسکات(Edward Prescott)
برای کمک آنها به اقتصاد کلان پویا: هماهنگی زمانی سیاستهای اقتصادی و نیروهای محرک چرخه های تجاری.
۲۰۰۵- رابرت آمان(Robert Aumann) و توماس شلینگ(Thomas Schelling)
برای بالا بردن درک ما از مناقشه و همکاری با استفاده از تجزیه و تحلیل نظریه بازی.
۲۰۰۶- ادموند فلپس(Edmund Phelps)
برای تجزیه و تحلیل مبادلات بین دوره ای در سیاستهای اقتصاد کلان.
۲۰۰۷- لئونید هورویچ(Leonid Hurwicz) و اریک ماسکین(Eric Maskin) و راجر میرسون(Roger Myerson)
برای اینکه پایه های های تئوری طراحی مکانیزم را بنا نهادند.
۲۰۰۸- پل کروگمن(Paul Krugman)
برای تجزیه و تحلیل او در مورد الگوهای تجاری و محل فعالیت اقتصادی.
۲۰۰۹- الینور اوستروم(Elinor Ostrom)
برای تجزیه و تحلیل حکمرانی اقتصادی خصوصا بر عوام.
۲۰۱۰- پیتر دایاموند(Peter Diamond) و دیل مورتنسن(Dale Mortensen) و کریستوفر پیساریدز(Christopher Pissarides)
برای تجزیه وتحلیل آنها از بازار با اصطکاکات جستجو.
۲۰۱۱- توماس سارجنت(Thomas Sargent) و کیستوفر سیمز(Christopher Sims)
برای تحقیقات تجربی خود در مورد علت و اثر در اقتصاد کلان.
۲۰۱۲- آلوین راث(Alvin Roth) و لویید شاپلی(Lloyd Shapley)
برای نظریه تخصیص پایدار و طراحی بازار.
۲۰۱۳- یوجین فاما(Eugene Fama) و لارس پیتر هانسن(Lars Peter Hansen) و رابرت شیلر(Robert Shiller)
برای تجزیه و تحلیل قیمتهای دارایی.
۲۰۱۴- جین تیرول(Jean Tirole)
برای تجزیه و تحلیل قدرت بازاری و مقررات.
۲۰۱۵- انگس دیتن(Angus Deaton)
برای تجزیه و تحلیل مصرف، فقر و رفاه.
۲۰۱۶- الیور هارت(Oliver Hart) و بنت هولمستروم(Bengt Holmstrom)
برای کمک آنها به تئوری قرارداد.
۲۰۱۷- ریچارد تِیلر(Richard Thaler)
برای کمک او به اقتصاد رفتاری.
2018 – ویلیام نوردهاوس (William D. Nordhaus) و پل رومر (Paul M. Romer)
برای قرار دادن تغییرات آب و هوایی و نوآوری های تکنولوژیکی در تجزیه و تحلیل بلند مدت اقتصاد کلان.
منبع: www.nobelprize.org
